کتاب تولستوی و مبل بنفش / کوله پشتی

مردم کتاب هایی را دوست دارند که به اشتراک می گذارند. آنها می خواهند حس خوبی که موقع خواندن کتابها احساس کرده اندیا ایده هایی را که در صفحات کتابها یافته اند،با دوستان و خانواده سهیم شوند. خواننده کتاب با به اشتراک گذاشتن یک کتاب محبوب سعی می کند همان شور،شادی،لذت و هیجانی را که خودش تجربه کرده است با دیگران سهیم شود. چرا؟ سهیم شدن عشق به کتابها و یک کتاب به خصوص با دیگران کار خوبی است.اما از طرفی هم،برای هر دو تمرین دشواری است ودرست است که اهدا کننده کتاب روحش را برای دیگران رایگان آشکار نمی کند، اما وقتی کتابی را با این اعتراف که یکی از کتابها ی مورد علاقه اش است هدیه می کند، انگار که روحش را عریان کرده است.ما همان چیزی هستیم که دوست داریم بخوانیم.وقتی اعتراف می کنیم که آن کتاب جنبه هایی از وجودمان را به خوبی نشان می دهد، حتی اگر آن جنبه ها معلوم کند که ما هلاک خواندن رمان های عاشقانه ایم،یا دلمان لک زده برای داستان های ماجراجویانه،یا اینکه در خفا عاشق کتاب های جنایی هستیم.

کتاب تولستوی و مبل بنفش بیشتر از اینکه روایت برنامه کتاب‌خوانی یک زن در دهه چهل یا پنجاه زندگی‌اش باشد، همانند رساله‌ای‌ست در باب اخلاق، مهربانی، انتخاب کتاب، ارزشمندی خانواده، تجربه اندوه و… آنگونه که نینا از روزهای کتاب‌خوانی و یادآوری خاطرات، توجه به جزئیات، نتیجه‌گیری‌ها و… در این اثر می‌گوید، این کتاب را به کتابی با روایتی داستانی تبدیل کرده که صرفاً حالتی گزارش‌‌گونه ندارد که مخاطب مشتاق را خسته و ناامید کند.

در این کتاب نینا علاوه‌ بر اینکه از برنامه کتاب‌خوانی‌اش روی مبل بنفش اتاق مطالعه‌اش می‌گوید،به کودکی‌اش سفر می‌کند، از رنج پدرش در زمان جنگ می‌گوید و تصویری دقیق از آن‌ماری، خواهری که مرگش برای او جانکاه است، ارائه می‌هد.

اما موضوع اصلی و درون مایه کتاب به چیزی جز کتاب و تأثیرات آن است.این کتاب برای آن‌هایی است که دل‌ سپرده کتاب‌اند و برای آن‌هایی‌ست که هنوز با اطمینان کامل قدم در راه خواندن و وقف خویش در ادبیات نگذاشته‌اند و هنوز تردید دارند که ادبیات می‌تواند آن‌ها را نجات بدهد یا نه؟!