تحصیلاتِ واقعاً خوبی داشتم و به این دلیل بسیار خوشحالم. تحصیلاتم در رشته‌ی ادبیات انگلیسی فرصت مطالعه‌ی کتاب‌های شگفت‌انگیزی مانند سِر گائِن و شوالیه‌ی سبزپوش و همین‌طور قدرشناسی از نوشته‌های زیبا را برایم فراهم کرد. می‌دانم که بسیار خوش‌وقتم که چنین فرصتی داشتم؛ بااین‌حال کاری که این رشته نکرد، این است که به من بیاموزد چطور هیجان‌هایم را درک و کنترل کنم یا چطور درباره‌ی هدف زندگی فکر کنم. 

شاید این خواسته‌ی زیادی از استادهای پرمشغله‌ام باشد (درهرصورت آن‌ها درمانگر نبودند)، ولی معتقدم بهتر است مدرسه‌ها و دانشگاه‌ها و مؤسسات آموزشیِ بزرگ‌سالان راهنمایی‌هایی را به مردم عرضه کنند؛ نه فقط این‌که راهنمای آن‌ها برای حرفه‌شان باشند، آن‌ها را برای زندگی‌شان در بهترین یا بدترین وضعیت راهنمایی کنند. این چیزی است که استادانی که در نقاشیِ مکتب آتن به تصویر کشیده شده‌اند زمانی آن‌را فراهم کردند؛ آن‌ها به دانشجویان‌شان آموختند چطور احساسات‌شان را بهبود بدهند، چطور با مشکلات مقابله کنند و همچنین چطور بهترین زندگیِ ممکن را تجربه کنند. کاش می‌توانستم در آن سال‌های سخت با آموزه‌های آن‌ها آشنا شوم؛ اما به جای آن فهمیدم کارکرد دانشگاه بیش‌تر به کارخانه شبیه است: کارت ورودمان را می‌زدیم، مقاله‌مان را تحویل می‌دادیم، کارت خروج را می‌زدیم و بعد به حال خود رها می‌شدیم.