ما با متعهد‌ شدن به کاغذ، زندگی را در افکارمان استنشاق می‌کنیم. ابزارهای محدودی مانند کلمات، تصاویر و یادداشت‌ها وجود دارند که می‌توانند به‌وسیلۀ نوک یک قلم، جهان‌های درون و بیرون را به یکدیگر متصل کنند. در دنیایی که به‌سمت حذف ماهیت فیزیکی اطلاعات حرکت می‌کند، شاید روشی که نگارش به‌روش قدیمی را می‌طلبد، پس‌رفت به‌ نظر برسد. ولی مطالعاتی در حال انجام است که کاربردی‌ بودن با دست نوشتن را در دنیای دیجیتال نشان می‌دهد.

نتایج یک تحقیق در دانشگاه واشنگتون نشان داده است، آن دسته از دانش‌آموزان مقاطع ابتدایی که تکالیف خود را با دست می‌نویسند، از جملاتی با ساختار کامل‌تر استفاده می‌کنند و همچنین سریع‌تر از روی متن می‌خوانند. دلیل عمدۀ آن تأثیر با دست نوشتن در سرعت و عمق‌بخشیدن به توانایی ما در شکل‌دهی (و درنتیجه تشخیص) حروف و علامت‌ها است.

جریان پیچیده‌ای که در نوشتن با دست لامسه را درگیر می‌کند، می‌تواند بهتر از تایپ‌ کردن ذهن ما را شبیه‌سازی کند. این حرکت نواحی مختلفی از مغز را به‌ صورت هم‌زمان فعال می‌کند و از این طریق تأثیر عمیق‌تری روی آنچه یاد می‌گیریم می‌گذارد. بنابراین در مقایسه با تایپ‌ کردن در یک محیط نرم‌افزاری، با این روش اطلاعات مدت بیشتری در ذهنمان باقی می‌مانند.

در یک مطالعه روی دانشجویان یک دانشگاه، کسانی که از آن‌ها خواسته شده بود در یک کلاس یادداشت‌های خود را دستی بنویسند، نسبت به کسانی که آن‌ها را تایپ کرده بودند نتیجۀ بهتری در آزمون نهایی از خود نشان دادند. آن‌ها همچنین توانستند تا مدت طولانی پس از آزمون، همچنان این اطلاعات را در ذهن خود حفظ کنند.