حساب بانکی‌ام مدام آب می‌رفت. ترس برم داشته بود که مبادا نتوانم واحدهایم را پاس کنم ولی یک ماه مانده به پایان نیمسال، بعد از پرداخت شهریه، اجاره خانه و خرید خوراکی و کتاب، کم کم این فکر به سرم زد که حتی اگر واحدهایم را پاس کنم به خاطر یک دلیل مشخص به دانشگاه باز نخواهم گشت: نمی‌توانستم از پس مخارجش بربیایم. در اینترنت شرایط احراز بورس تحصیلی را پیدا کردم. معافیت از شهریه، مستلزم آوردن معدل تقریبا کامل بود. هنوز یک ماه تا پایان نیم سال فرصت داشتم با وجود این می‌دانستم بورسیه شدن، به طرز مضحکی، دور از دسترس است. تاریخ آمریکا داشت برایم آسان‌تر می‌شد منتها فقط به این معنا که دیگر تمام امتحانات ماهانه‌ام را خراب نمی‌کردم. عملکردم در درس تئوری موسیقی خوب بود ولی در انگلیسی دست و پا می‌زدم. معلم زبانم گفت که در نوشتن استعداد دارم ولی زبان نگارشم به طرز نامانوسی رسمی و قلمبه سلمبه است. به او نگفتم نوشتن و خواندن را از طریق خواندن کتاب مقدس مورمون و خطابه‌های جوزف اسمیت و بریگم یانگ آموخته‌ام. گرچه مصیبت اصلی‌ام درس تمدن غرب بود. درس گفتارهایش برایم ثقیل بود، شاید بدین خاطر که تا اواخر ژانویه فکر می‌کردم اروپا یک کشور است و نه یک قاره، و در نتیجه بیشتر حرف‌های استاد برایم نامفهوم بود. تازه بعد از سوالی که در مورد هولوکاست پرسیده بودم، دیگر جرات نداشتم برای روشن شدن ذهنم سوال کنم. با این وصف، به خاطر وجود ونسا، تمدن غرب، کلاس مورد علاقه‌ام بود. از او خوشم می‌آمد چون شیوه مورمون بودنش مثل خودم بود: لباس یقه اسکی و گشاد می‌پوشید، و به من گفته بود هیچ‌وقت کوکاکولا نمی‌نوشد و یک‌شنبه‌ها تکالیفش را انجام نمی‌دهد. در دانشگاه ونسا تنها کسی بود که مثل کافرها به نظر نمی‌رسید!