نویسنده در این کتاب، به بررسی چگونگی حضور زنان در طریقت‌های صوفیانة سرزمین‌های اسلامی، به ویژه کشور ایران پرداخته است. از این رو نخست، حضور زنان در عرصة تصوف در چهار سدة اول هجری بررسی شده است. در این مقال روابط سی زن صوفی خراسانی با مشایخ طریقت خراسان و مجالس آنان مورد توجه قرار گرفته است، سپس چند و چون زندگی زنانی که به سبک عقلای مجانین در آمده بودند، شرح داده شده است. آن‌گاه حضور زنان عالم خراسان در سده‌های پنجم و ششم هجری در خاندان «ابوالقاسم قشیری» و طریقت «ابوسعید ابوالخیر» واکاوی شده است. در ادامه حضور زنان در حلقة مریدان مولانا مورد بحث قرار گرفته است. در این بخش تعالیم «بهاء ولد» در کتاب «معارف» و همچنین رابطة زنان با مجالس و مدرسه او به عنوان پایه و زمینة دیدگاه مولانا دربارة زن بررسی شده است. در پایان ضمن بیان گزیده‌ای از کرامات زنان صوفی، به تحولات طریقت‌های صوفیه در دوران صفویه اشارة مختصری شده است.