کتاب ستاره بخش / میلکان

بیلی‌ویل شهرِ غیرقابل توجهی در میانِ شهرهای جنوب آپالاچیا بود. بینِ دو رشته کوه قرار گرفته بود و از دو خیابان اصلی تشکیل می‌شد با ترکیبی نامنظم از ساختمان‌های آجری و چوبی. این دو خیابان با زاویه‌ی تندی به هم می‌رسیدند که از آن چندین راه و مسیر پرپیچ‌وخم بیرون می‌زد که از پایین منتهی به دره‌های دور می‌شدند. به عبارتی دره‌های کوچک از بالا به چند خانه‌ی کوهستانی پراکنده در پهنه‌ی دامنه‌های پردرخت منتهی می‌شدند. خانه‌های نزدیک به قسمت‌های بالاییِ نهر معمولاً متعلق به خانواده‌های ثروتمندتر و معروف‌تر بود، چراکه کسب درآمد قانونی در زمین‌های پایین‌دست راحت‌تر بود و پنهان‌کردنِ مشروب در قسمت‌های بالاتر و وحشی‌تر آسان‌تر. اما با گذشت زمان، با سرازیر‌ شدنِ کارگران و ناظران معدن و دگرگونی‌های ریز و ظریفی که در بافت مردم این شهر کوچک و شهرستانِ آن به وجود آمد، دیگر نمی‌شد فقط با دانستنِ این که یک نفر کجای خیابان زندگی می‌کند فهمید چه خبر است.

کتابخانه‌ی هورس‌پکِ اداره‌ی پیشرفتِ کاریِ بیلی‌ویل قرار بود در آخرین کلبه‌ی چوبی بالای جویبار اسپلیت مستقر شود، پیچی به سمت راست در خیابان مِین و خیابانی که کارمندان اداره و مغازه‌داران و کسانی را در خود جای داده بود که بیشتر با فروش محصولات کشاورزی‌شان امرار معاش می‌کردند. برخلافِ خانه‌های پایین‌تر که روی پایه‌های چوبی ساخته شده بودند تا از سیلاب‌های بهاری محافظت شوند، این ساختمان مستقیم روی زمین ساخته شده بود. درختِ بلوطِ بسیار بزرگی در سمت چپ، روی آن نیمه سایه‌ای انداخته بود و مساحتش حدود پانزده قدم در دوازده قدم بود. در قسمت جلوییِ آن، پله‌های چوبیِ سست و کوچکی داشت و در قسمت عقب، درِ چوبی عریضی بود که زمانی گاوها از آن رد می‌شدند.