کتاب رمان های جاویدان 22 / داستان دو شهر / افق

«هوا تاریک‌تر شد، درختانی که عمارت اربابی قدیمی را در برگرفته و آن را از مناطق اطراف جدا کرده بودند با وزش باد می‌جنبیدند، گویی در تاریکی، ساختمان تیره و بزرگ را تهدید می‌کردند. بر دو پلکان مقابل ایوان عمارت، باران شدیدی می‌بارید و چون پیک چابکی که ساکنان را بیدار کند بر دروازه می‌کوبید. باد سرکش درون تالار می‌وزید، مویه کشان از پله‌ها بالا می‌رفت و پرده‌های تخت آخرین مارکی را می‌آشفت. از شرق، غرب، شمال، جنوب، چهار جثه‌ی درهم و آشفته به سختی ره می‌سپردند و در حالی که علف‌های بلند را زیر پا می‌گذاشتند و شاخه‌ها را می‌شکاندند از میان جنگل‌ها پیش می‌آمدند تا در حیاط عمارت به هم بپیوندند. برای لحظه‌ای چهار روشنایی در چهار جهت مختلف حرکت کردند و دوباره همه جا تاریک شد.»