اهبه ها دربارۀ خدا صحبت نمی کنند و مرا به خاطر آنچه جامعه آن را «گناهان شهوانی» می خواند، محکوم نمی کنند. آن ها معمولا یکی دو کلمه می گویند و آن گاه خاطرات از دهانم بیرون می ریزند. گویی می خواهم به گذشته برگردم و در این رودخانه که به عقب جریان دارد غوطه ور شوم.

یکی از آن ها از من پرسید: «اگر خداوند فرصت دیگری به تو بدهد، آیا رویه ای متفاوت در پیش خواهی گرفت؟» من گفتم: «بله» اما اگر راستش را بخواهی، نمی دانم. آنچه من می دانم این است که قلبی که اکنون در سینۀ من می تپد، به شهر ارواح تبدیل شده است. شهری که ساکنانش اغراض نفسانی، شور و شوق، تنهایی، شرم، غرور، خیانت و غم هستند. نمی توانم از دست هیچ کدامشان خود را رها کنم. حتی وقتی به حال خود تاسف می خورم و در سکوت اشک می ریزم، نمی توانم خود را از هیچ کدامشان رها کنم. من زنی ام که در زمانی نامناسب به دنیا آمدم. زمانی که برای درست کردن آن هیچ کاری نمی توان کرد. نمی دانم آیا در آینده مرا به یاد خواهند آورد؟ اما اگر چنین شود، چه بسا آینده هرگز به چشم یک قربانی به من نگاه نکند؛ بلکه به چشم کسی به من بنگرند که با شجاعت جلو رفت و بدون واهمه بهای آنچه را که باید می پرداخت، تادیه کرد.